Redacteur aan het woord
Zonnige nazomerdagen zijn net zoals vroege lentedagen ideaal om eropuit te trekken. Te voet of met de fiets; het levert prachtige tochtjes op. Omdat het deze week regent, ga ik graag samen met u aan een denkbeeldige open haard zitten voor een verhaaltje.
Het is begin september, een aantal jaren geleden. Omdat de zon zo zijn best deed om te schijnen, besloot ik om op mijn stalen ros te klauteren. Ik fietste richting het glooiende Haspengouw dat in de lente bekend staat om haar bloesems en in het najaar voor de appels en peren. Ik reed langs een perengaard en viel bijna van mijn fiets van verbazing: aan de perenboompjes hingen glimmende peren te rijpen. Als ik me niet vergis hoorde ik hoe ze me uitnodigden.
Ik kon niet anders dan stoppen. Ik stapte af en wendde me tot de peren. “Wat is er dan, lieve peertjes?”, vroeg ik. Geen antwoord, maar ze zagen er zo sappig uit! Zo bol en aanlokkelijk! Ik kon mezelf niet tegenhouden en deed wat u ook zou doen: ik plukte een peer. Nog voor ik het wist, had ik mijn tanden in het versgeplukte stuk fruit gezet. Wat was die peer ongelofelijk lekker. Ik voelde me de koning te rijk.
Tot ik ineens een baksteen naar mijn hoofd geslingerd kreeg en er een hels geschreeuw volgde: “Maak dat ge godverdomme weg zijt!” Ik deed in mijn broek van de schrik, gelukkig niet letterlijk. Die baksteen kon ik maar net ontwijken. Blijkbaar had ik een brave boer flink boos gemaakt door te genieten van zijn peren. Zo snel als ik kon sprong ik op mijn fietsje - de peer tussen mijn tanden geklemd - en maakte ik me uit de voeten.
Toegegeven: het is wel begrijpelijk. Het is eigenlijk een regelrechte schande om niet te betalen voor zo’n lekkere peer. Dat die boer het over diefstal had, durf ik toch nog steeds in twijfel te trekken. Laten we het een jeugdzonde noemen. Maar goed, alle gekheid op een stokje: die peer was verdorie hemels. Steeds als ik een peer eet, verbaast de intense smaak me.
Het zal u niet verbazen dat onze Belgische peren populair zijn tot voorbij Polen. Helaas is ons sappig fruit de speelbal van de politiek. Tussen Litouwen en het Oeralgebergte zijn peren niet meer welkom. Ik keek dan ook bedenkelijk toen ik vorige week extra veel peren in de supermarkt zag liggen. Maar lieve lezer - laat dit dan de moraal van het verhaal zijn - die peren liggen daar omdat u en ik, fiere Belgen, ze moeten eten. Want anders zitten onze boeren met, u raadt het al, de gebakken peren.
Comments